แนะนำตัว

สวัสดีทุกๆคนที่เข้ามาอ่านนะครับ เอ๊ะๆๆอยากรู้แล้วช่ายป่าวว่าผมชื่ออารายอะถ้าอยากรู้ก็บอกเลยหละกันนะคับผมชื่อจริงว่า นัฐกร
ได้จากคุณพ่อมา บุญเที่ยง หรือ จาเรียกเล่นๆๆว่า ป้อมคร๊าบ เกิดเมื่อวันที่25พ.ค.2530(ยังไงก็HADด้วยนะคับ)ที่โรงพยาบาล
มีพี่1คนชื่อ คล้องกันเพื่อว่าจาได้จำง่ายว่า เปิ้ล กะว่าจาเล่าสิ่งที่ผ่านมาในชีวิตให้ฟังทั้งหมดแต่ก็คงเป็นไปไม่ได้เพราะว่าเรื่องมันย้าวยาวๆๆๆเอาเป็นว่าสั้นๆๆๆได้จัยความแล้วกันนะคับ คือเรื่องก็มีอยู่ว่ากาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว....จบแล้วคับ(สั้นไปป่าวเนี่ย)ล้อเล่นคับ
เรื่องก็มีอยู่ว่าตอนเด็กเป็นคนที่ซนมากโดนแม่ตีอยู่เป็นประจำบ้านของผมหลังบ้านจาติดกับทุ่งนาบรรยากาศดีมากๆคับตอนเด็กๆๆๆชอบไปวิ่งเล่นและพอหลังจากสิ้นฤดูเก็บเกี่ยวผมและเพื่อนก็พากันยึดทุ่งนาหลังบ้านเป็นที่วิ่งเล่นและตั้งเป็นสนามฟุตบอลให้ชื่อว่า ทุ่งนาแหลมสเตเดรี้ยม จากนั้นก็ได้เข้าเรียนที่โรงเรียนใกล้บ้านคือโรงเรียนบ้านคูดงประชาสรรค์ระหว่างที่อยู่ในโรงเรียนผมและเพื่อนก็ไดสร้างวีระกรรมสุดเสียบไว้หลายอย่างเช่น แตะบอลอัดกระจกห้องเรียนแตกโดนอ.ตี(เจ็บไม่มีวันลืม)ไปเล่นยิงปืนไล่ล่ากันในดงป่ากล้ยวหลังโรงเรียนท้า เตะบอลกับชั้นรุ่นพี่ ห้องป.6/1เป็นห้องเรียนที่วิเศษมากเล่นกันเสียงดังจนอ.สอนอยู่ข้างล่างขึ้นมาด่าและอื่นๆๆอีกมากมายส่วนเรื่องเรียนนั้นผมก็เป็นคนที่เข้าใจใส่ในเรื่องนี้มากจึงทำให้ได้เป็นนักเรียนดีเด่นอยู๋หลายครั้งก่อนจบป.6อ.ให้เขียนว่าโตขึ้นอยากเป็นอะไรตอนนั้นผมยังไม่รู้เรื่องอะไรผมจึงเขียนไปว่าอยากเป็นทหารเรือเพระเห็นแล้วเท่ดี(ทั้งที่ตอนนั้นยังว่ายน้ำไม่เป็นเลย)


จบป.6ก็ได้เข้าเรียนมัธยมที่ในตัวอ.ใกล้บ้านซึ่งระยะทางก็ประมาณ7กิโล ม.1เข้าไปใหม่เลือกเรียนอังกฤษ-คณิตแต่ได้เรียนวิทย-คณิตมากเป็นไปได้ไงเรียนมัธยมก็ได้เพื่อนใหม่เยอะขึ้นส่วนเพื่อนที่โรงเรียนเดิมก็มีที่เข้ามาเรียนด้วยและไม่ได้เรียนบางคนก็ไปบวชเรียนตอนนั้นได้ตังเพิ่มมากขึ้นจากประถมได้3-5บาทเข้ามัธยมก็ได้15-20บาทแล้วแต่วันที่ห่อข้าวหรือไม่ห่อที่บ้านคุณแม่เป้นคนเนียบเรื่องเงินมากต้องถามก่อนว่าจะเอาไปซื้ออะไรเท่าไหร่เล้าทุกครั้งไม่เคยเผื่อตรงตลอดจนผมเริ่มชินขอทุกครั้งถามทุกครั้งบ่นทุกครั้งแต่ก็เอาให้เหมือนเดิมมัธยมเป็นคนที่ตั้งใจเรียนแต่ไม่เคยขึ้นไปอยู่แนวหน้ากับขเซกกะทีอยู่แถวกลางๆๆๆจาไปหน้าการทำงานส่วนใหญ่อยู่บ้านก็จะทามงานบ้านช่วยแม่ ที่บ้านมีโรงสีข้าวเสาร์-อาทิตย์ก็จะช่วยพ่อสีข้าวจันทร์-ศุกร์ก็ไปเรียนชีวิตในช่วงม.1-ม.3เป็นช่วงที่แบบสบายๆๆไม่ต้องไปคิดไรมากมายแต่พอขึ้นม.ปลายทุกสิ่งทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยนไปเพราะม.ปลายมีผลต่อการสอบเข้ามหาวิทยาลัยกำหนดทางเดินชีวิตของตัวเองตอนนั้ที่บ้านผมยังไม่มีคอมพิวเตอร์และโทรศัพย์มือถือเรียนม.ปลายก็เป็นอะไรที่อยากขึ้น
เพื่อนๆๆที่เรียนมาด้วยกันก็เริ่มมีการแยกไปเรียนในที่อื่นๆๆๆช่วงนั้นเรื่องของความรักก็ยังไม่มีเท่าไหร่เพราะตั้งใจเรียนและจีบหญิงไม่เป็นสงสัยชาตินี้คงจามีแฟนกะเขาอยาก(เหอะๆ)พอช่วงจะจบม.ปลายก็เริ่มมีการให้เลือกสาขาที่ชอบและอยากเรียนตอนแรกผมก็คิดไม่ออกเหมือนกันว่าจะเรียนอะไรก็บอกกับเพื่อนว่าเราอยากเรียนวนศาสตร์สุดท้ายผมก็ได้รอบเอดมิสชั่นสาขาสถาปัตยกรรมคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ ผังเมือง เเละนฤมิตศิลป์ มหาวิทยาลัยมหาสารคามแลก็อ้อนจนคุณแม่ยอมให้มาเรียนเพราะแม่บอกว่าอยากให้เรียนใกล้บ้านและก็เรียนอะไรตั้ง5ปีแต่สุดท้ายแม่ก็ให้ผมมาเรียนต้องขอบคุณคุณพ่อคุณแม่ที่ส่งให่ผมมาเรียนที่นี่เพราะที่นี่สอนอะไรหลายๆๆอย่างกับผมเปลี่ยนมุมมองในชีวิตทำให้ผมเป็นคนกล้าคิดกล้าแสดงออกในทางทีดีและตอนนีผมก็เรียนอยู่ชั้นปีที่3แล้วเหลือกีไม่กี่ปีก็จะต้องออกไปใช้ชีวิตที่ไม่รู้ว่าจะต้องเจอกับอะไรอีกมากมายแต่ยังไงผมก็จะไม่ท้อถ้อยเพราะผมยังมีคนที่เป็นกำลังใจสูงสุดคือุณพ่อกับคุณแม่ที่คอยเป็นกำลังใจเสมออีกทั้งเพื่อนๆๆทุกคนที่เป็นเพื่อนที่ดีเสมอมาของผมผมขอบคุณมากคับ และถ้ามีอะไรคืบหน้าขอต่อในฉบับต่อไปนะคับ